overlanders.nl

Om het eindpunt Ulan Bataar in Mongolie te bereiken is een, om terug te komen is twee. Nadat we van onze avonturen in Mongolie waren bijgekomen, doet zich het volgende probleem voor ( volgens Ward zijn dit uitdagingen). We hadden gepland om samen met de motoren in de trein vanuit Mongolie naar Moskou te reizen en daar vandaan de laatste 3000 kilometer weer met de motor door Europa naar huis te rijden. Volgens andere reisverhalen was dit al vaker gedaan en met behulp van onze duitse hospita, die ondertussen vloeiend mongools spreekt, zijn wij de volgende dag richting station gegaan. De informatie klopte inderdaad, was het niet dat de regels 2 maanden geleden waren aangepast: Maximale gewicht van de goederen 150 kg per stuk, echter onze motoren wegen 300 kg per stuk. Ook  hier doen ze aan de arbowetgeving. Maar daar hadden wij natuurlijk niets aan.

 

Om de afstand naar het noorden vanuit Almaty naar Rusland af te snijden
nemen we een binnendoor weg over een lengte van 500 km. (Eerst nog even bij
DHL een kettingsetje en de langverwachte ontsteking voor Pleun opgehaald.) In
deze landen moet je altijd denken in 1000 km of meer. Zoals gebruikelijk
komen onze kaarten niet overeen met de werkelijkheid en dat betekent dus
halverwege een slaapplaats zoeken. Letterlijk zoeken want hotels en
dergelijke zijn hier echt niet te vinden.

De BMW wordt ouder, (ik ook) en dat is te merken aan de hoeveelheid gedonder die ik onderweg heb. Door de slechte wegen vol met kuilen en gaten gaat alles kapot. Na de reparatie aan de koppeling gaat er bijna geen dag voorbij zonder dat ik het gereedschap te voorschijn moet halen. Van lostrillende verlichting, weigerende schakelaars en een doorgesleten remleiding is nu het achterframe aan de beurt. Links en rechts bijna volledig afgescheurd. Gelukkig wel te repareren , maar weer de hele achterzijde uit elkaar. Bij een kleine werkplaats last deze ex Kamaz monteur, zonder lasbril, een paar flinke schetsplaten op de gescheurde pijpen. Als het weer kapot gaat mag ik terug komen!!

 

Vanuit het sobere Turkije de grens over naar het sinds 1991 vrijgevochten Georgië  (voormalig Rusland). Dit land ligt aan de onderkant van de Zwarte Zee en is niet veel groter dan Nederland. In 30 jaar tijd is er niets meer aan het onderhoud van gebouwen en wegen gedaan en alles is versleten. Hier wordt een stuk  off-road  gereden en Martin maakt zijn eerste traditionele schuiver en ik beuk met de onderzijde van de motor op een rotsblok. Nu is paniek altijd een slechte raadgever maar als bij eerste inspectie de motor niet  meer wil schakelen en er loopt vloeistof onder uit het carter dan is het toch even schrikken. Gelukkig niet meer dan een verbogen standaard en de vloeistof bleek water te zijn van de zojuist gepasseerde beek

.